Ρύζι
Το ρύζι είναι μια από τις αρχαιότερες καλλιέργειες στον κόσμο και ένα από τα βασικά διατροφικά είδη της ανθρωπότητας καθώς αποτελεί την κύρια τροφή σχεδόν για τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού.
Έχει αποκτήσει διαφορετική ταυτότητα σε κάθε χώρα, προσαρμοσμένο στις διατροφικές συνήθειες του εκάστοτε λαού, συνδυασμένο με πληθώρα υλικών και σερβιρισμένο με αμέτρητους τρόπους.
Συναντάται σε πολλές ποικιλίες με διαφορές στο χρώμα, στο μήκος και το σχήμα του κόκκου, κάτι που παίζει σημαντικό ρόλο στη μαγειρική του συμπεριφορά. Συνεπώς, η επιλογή του σωστού τύπου ρυζιού είναι καθοριστικής σημασίας για το επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα.
Στο ελληνικό τραπέζι το ρύζι καθιερώθηκε στις αρχές του ΄50, τότε που επεκτάθηκε η καλλιέργειά του στη χώρα.
Το ελληνικό ρύζι είναι υψηλής ποιότητας και ιδιαίτερα νόστιμο, γεγονός που οφείλεται στην κοντινή απόσταση της καλλιέργειάς του από τη θάλασσα και τους ποταμούς, στη σύσταση του εδάφους, και στο μικροκλίμα της χώρας.
Καρολινα
καστανο
μπονετ
γλασε
αγριο ΜΕ ΜΠΟΝΕΤ
μπασματι
Καρολινα
Όσπρια
“Χωρίς τα όσπρια η ανθρωπότητα δεν θα είχε φτάσει ούτε μέχρι το μεσαίωνα” είχε υποστηρίξει ο Ουμπέρτο Έκο, κι όχι άδικα, αφού σε δύσκολους καιρούς υπήρξαν το “κρέας των φτωχών”.
Τα όσπρια βρίσκονται στη βάση της Μεσογειακής Πυραμίδας και ανήκουν στις τροφές που πρέπει να καταναλώνονται με μεγάλη συχνότητα, εξαιτίας του υψηλού ποσοστού πρωτεϊνών που περιέχουν.
Τα κυριότερα είδη της μεγάλης οικογένειας των οσπρίων είναι τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια, η φάβα, τα κουκιά και τα μπιζέλια.
κουκια
μπιζελι
οσπριαδα
ΡΕΒΥΘΙΑ
φαβα
ΜΑΥΡΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ
ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ
ΠΛΑΚΕ ΜΕΓΑΛΟΣΠΕΡΜΑ
ΡΟΒΙΤΣΑ
ΒΑΝΙΛΙΕΣ
ΧΟΡΟΖΙΑ
ΚΟΚΚΙΝΑ
ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΚΑ
ΜΕΤΡΙΑ
ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΙΑ
ΦΑΚΕΣ
ΦΑΚΕΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ
Ξηροί Καρποί
Οι ξηροί καρποί και τα αποξηραμένα φρούτα καταναλώνονται στη χώρα μας από τους αρχαίους χρόνους.
Τα τρωγάλια (ξηροί καρποί και αποξηραμένα φρούτα), αποτελούσαν το κύριο συνοδευτικό του κρασιού στη διάρκεια των συμποσίων των Αρχαίων Ελλήνων.
Στις μέρες μας, οι ξηροί καρποί παραμένουν ιδιαίτερα δημοφιλείς, με τη μεγάλη γκάμα τους να δίνει πολλαπλές επιλογές, άλλοτε ως συνοδευτικό του ποτού κι άλλοτε ως συστατικό στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική. Κυρίως όμως καταναλώνονται πια ως καθημερινό σνακ, καθώς έχει διαπιστωθεί από επιστημονικές έρευνες ότι συγκαταλέγονται στις πλέον ωφέλιμες τροφές για τον οργανισμό.
Δημητριακά
Τα δημητριακά βρίσκονται στη βάση της Μεσογειακής Πυραμίδας λόγω της σημαντικής διαθρεπτικής τους αξίας. Είναι επίσης η σπουδαιότερη ανθρώπινη καλλιέργεια, καθώς τα προϊόντα που παράγονται από αυτά, αποτελούν τη διατροφική βάση του παγκόσμιου πληθυσμού.
Μια από τις βασικές κατηγορίες δημητριακών είναι τα σιτηρά, στα οποία συγκαταλέγονται το σιτάρι και το καλαμπόκι.
Το σιτάρι είναι από τα πρώτα φυτά που καλλιέργησε ο άνθρωπος, και τα παράγωγά του αποτελούν πρώτη ύλη για βασικά είδη της ανθρώπινης διατροφής, με κυριότερο το ψωμί. Άλλο ένα σημαντικό παράγωγο του σιταριού είναι το πλιγούρι, μια πολύ διαδεδομένη τροφή στην ανατολική Μεσόγειο.
Όσον αφορά στο καλαμπόκι, θεωρείται λαχανικό όταν καταναλώνεται ολόκληρο , ενώ μόνο οι κόκκοι του που χρησιμοποιούνται για το ποπ κορν εντάσσονται στα σιτηρά. Και στις δυο περιπτώσεις πάντως είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες και αντιοξειδωτικά.
Άλευρα
Το αλεύρι είναι η λεπτή σκόνη που παράγεται από το άλεσμα δημητριακών ή άλλων σπόρων πλούσιων σε άμυλο.
Χρησιμοποιείται για την παραγωγή πολλών προϊόντων ευρείας κατανάλωσης, όπως το ψωμί, τα αρτοσκευάσματα, τα γλυκά και τα ζυμαρικά.
Υπάρχουν πολλοί τύποι αλεύρων και η διάκρισή τους γίνεται είτε με βάση την περιεκτικότητά τους σε πρωτεΐνες, είτε ανάλογα με το βαθμό και τον τρόπο άλεσής τους, είτε τέλος με το είδος του δημητριακού, από το οποίο προέρχονται.
Κάθε τύπος αλεύρου επηρεάζει διαφορετικά τη γεύση, την υφή και το χρώμα του τελικού προϊόντος στο οποίο χρησιμοποιείται.
Τα συνηθέστερα είδη αλεύρων είναι το χωριάτικο, το ολικής άλεσης, το καλαμποκάλευρο και το αλεύρι για όλες τις χρήσεις.
Αρτοσκευάσματα
Στην Ελλάδα, συναντάμε μέσα στους αιώνες διάφορες μορφές αρτοσκευασμάτων.
Η συνηθέστερη μορφή αρτοσκευάσματος είναι τα παξιμάδια και η
ονομασία τους στην αρχαιότητα ήταν «Διπυρίτης Άρτος», γιατί έμπαινε δυο φορές στην πυρά (φούρνο).
Το διπλό φούρνισμα του ψωμιού σε χαμηλή θερμοκρασία, αφαιρούσε την υγρασία και δημιουργούσε ένα προϊόν που μπορούσε να συντηρηθεί αναλλοίωτο για αρκετές ημέρες, ακόμα και μήνες, από την ημέρα παραγωγής του. Κάτι εξαιρετικά χρήσιμο σε εποχές που δεν υπήρχαν συντηρητικά ή ψυγεία.
Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, το παξιμάδι έχει συνδεθεί με την Κρητική διατροφή, με χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπό της τον ντάκο.
Σήμερα, το παξιμάδι παραμένει βασικό στοιχείο της ελληνικής διατροφής και συναντάται σε πολλά σχήματα, μεγέθη και με διάφορα καρυκεύματα.
Αρωματικά Φυτά
Τα αρωματικά φυτά έχουν χρησιμοποιηθεί από όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς, όχι μόνο στη διατροφή αλλά και στην αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας.
Στις μέρες μας που υπάρχει μια γενικότερη στροφή στον πιο υγιεινό τρόπο ζωής, η ζήτηση για φυσικά προϊόντα, όπως τα αρωματικά φυτά είναι συνεχώς αυξανόμενη.
Η ρίγανη, το θυμάρι, το δενδρολίβανο, το χαμομήλι, το φασκόμηλο και η λουΐζα είναι μόνο μερικά από τα αρωματικά φυτά που κυριαρχούν στην ελληνική χλωρίδα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε ως μαγειρικά καρυκεύματα, είτε ως αφεψήματα για θεραπευτικούς λόγους.
Παραδοσιακά Ζυμαρικά
Η ιστορία των ζυμαρικών ξεκινάει στην Ελλάδα γύρω στο 1.000 π.Χ, με το «λάγανον», μια πλακωτή τετράγωνη ζύμη από αλεύρι και νερό.
Και στην Ελληνική Μυθολογία όμως γίνεται αναφορά στα ζυμαρικά, καθώς ο Ήφαιστος δημιούργησε ένα εργαλείο που έφτιαχνε «κορδόνια από ζύμη».
Εκτός από τον ελλαδικό χώρο, τα ζυμαρικά αποτέλεσαν δημοφιλές πιάτο σε όλο σχεδόν τον κόσμο, σε χιλιάδες παραλλαγές γεύσεων και σχημάτων, προσαρμοσμένα στις διατροφικές συνήθειες της κάθε χώρας.
Η παρασκευή των ζυμαρικών στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, γινόταν στο κάθε σπίτι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι νοικοκυρές έπλαθαν τη ζύμη, την έκοβαν και την άπλωναν στον ήλιο για να στεγνώσει. Η φύλαξή τους γινόταν μετά μέσα σε πάνινα σακιά, στα κελάρια, προκειμένου να έχουν προμήθειες για όλη τη χρονιά.
Στις μέρες μας μικρές οικοτεχνίες σε όλη την Ελλάδα, αναβιώνουν τις παραδοσιακές πρακτικές παρασκευής ζυμαρικών, όπως ο τραχανάς και οι χυλοπίτες, χρησιμοποιώντας τα αγνότερα υλικά της κάθε περιοχής.
Μέλι
Από τους προϊστορικούς χρόνους οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το μέλι στη διατροφή τους και για πολλούς αιώνες ήταν η μόνη γνωστή γλυκαντική ουσία.
Και οι ευεργετικές ιδιότητες του μελιού όμως ανακαλύφθηκαν πολύ νωρίς, γι αυτό και χρησιμοποιήθηκε στην ιατρική. Ο πατέρας της Ιατρικής, Ιπποκράτης, συνιστούσε το μέλι σε όλους τους ανθρώπους αλλά ιδιαίτερα στους ασθενείς καθώς πίστευε πολύ στις τονωτικές και αντισηπτικές ιδιότητές του.
Το μέλι κατέχει σημαντική θέση στην αρχαία ελληνική ιστορία και Μυθολογία. Οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν μέλι στις τελετές θυσίας προς τους θεούς. Η Κίρκη χρησιμοποίησε μέλι για να σαγηνεύσει τον Οδυσσέα, και οι θεοί του Ολύμπου τρέφονταν με μέλι (Νέκταρ). Ο ίδιος ο πατέρας των ολύμπιων θεών, ο Δίας , ανατράφηκε με μέλι και γάλα από τις νύμφες Αμάλθεια και Μέλισσα στο Δικταίο Άντρο της Κρήτης.
Με το μέλι συνδέονται επίσης ιέρειες που είχαν την ικανότητα να προφητεύουν, όπως η Πυθία και οι Θριές. Η Πυθία έπαιρνε ένα ελαφρύ γεύμα με μέλι πριν ξεκινήσει να προφητεύει, και οι Θριές δέχονταν προσφορές από μέλι από όσους πήγαιναν να ζητήσουν προφητεία, καθώς το αγαπούσαν πολύ.
Το ελληνικό μέλι είναι εξαιρετικά αρωματικό, παχύρρευστο και πλούσιο σε ιχνοστοιχεία και αντιοξειδωτικές ουσίες. Αυτό οφείλεται στο κλίμα και στην πλούσια χλωρίδα της χώρας και το κατατάσσει στα καλύτερα μέλια παγκοσμίως.
Τα συνηθέστερα είδη ελληνικού μελιού είναι το ανθόμελο, το θυμαρίσιο, το πευκόμελο, το ρεικόμελο, της ελάτης, της καστανιάς και της πορτοκαλιάς.
Χαλβάς
Το όνομά του χαλβά προέρχεται από το αραβικό halwa, που σημαίνει, γλυκό και αποτελεί αγαπημένο γλυκό των λαών της Μέσης Ανατολής, της Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Στην Ελλάδα η κατανάλωση του χαλβά, ξεκίνησε το 1922 με την έλευση των προσφύγων της Μικράς Ασίας, που έφεραν μαζί τους την τέχνη παρασκευής του.
Τα πρώτα εργαστήρια παραγωγής χαλβά, δημιουργήθηκαν από τους πρόσφυγες κυρίως στη Θεσσαλονίκη και στον Πειραιά και η διάθεσή του προϊόντος γινόταν αρχικά σε μπακάλικα. Για το λόγο αυτό ονομάζεται και χαλβάς του μπακάλη.
Το κύριο συστατικό του χαλβά είναι το ταχίνι (λιωμένο σουσάμι), γι’ αυτό και θεωρείται γλύκισμα με μεγάλη θρεπτική αξία.
Ο χαλβάς πρωταγωνιστεί στο σαρακοστιανό τραπέζι, στο τραπέζι της Καθαρά Δευτέρας αλλά και γενικά σε περιόδους νηστείας, σερβιρισμένος συχνά με λεμόνι ή κανέλλα.
Οι πιο παραδοσιακές γεύσεις χαλβά είναι με βανίλια, κακάο και με διάφορα είδη ξηρών καρπών.